پیاده روی سریع برای پیشگیری از دیابت نوع 2
پیادهروی یک ورزش ساده و بدون هزینه است و از بسیاری جهات، برای سلامت جسمی، اجتماعی و روانی مفید است. تعدادی بررسی بالینی نشان داده است که پیادهروی منظم، خطر حوادث قلبی عروقی و مرگ و میر ناشی از علل مرتبط به آن را کاهش میدهد و داشتن تعداد گامهای روزانه بیشتر، خطر مرگ زودرس را کاهش میدهد.
پیادهروی و دیابت
در سال های اخیر، ارتباط بین سرعت راه رفتن و خطر ابتلا به مشکلات متعدد سلامتی، توجهات زیادی را برانگیخته است. داده ها نشان میدهد که راه رفتن سریعتر، پاسخ فیزیولوژیکی بیشتری در بردارد و با مزایای سلامتی مطلوبتری نسبت به پیادهروی آهسته همراه است. یک متاآنالیز قبلی از هشت مطالعه کوهورت نشان داد، افرادی که در دسته سریعترین سرعت راه رفتن (متوسط = 5.6 کیلومتر در ساعت) بودند، 44 درصد کمتر از افرادی که در رده پایینترین سرعت راه رفتن قرار داشتند (متوسط = 1.6 کیلومتر در ساعت) خطر سکته مغزی داشتند. خطر برای گروه اول به ازای هر 1 کیلومتر در ساعت افزایش در سرعت راه رفتن پایه 13٪ کاهش مییابد.
دیابت نوع 2 (T2D) یکی از شایعترین بیماریهای متابولیک در جهان است. افراد مبتلا به این نوع دیابت در معرض خطر عوارض میکروواسکولار و ماکروواسکولار و امید به زندگی کوتاهتر هستند. تخمین زده میشود که حدود 537 میلیون بزرگسال در سراسر جهان با دیابت زندگی میکنند و پیشبینیها نشان میدهد که این تعداد تا سال 2045 به 783 میلیون نفر برسد.
فعالیت بدنی جزء ضروری برنامههای پیشگیری از T2D است و میتواند بر کنترل قند خون تأثیر مثبت بگذارد. یک متاآنالیز مطالعات کوهورت نشان داد که فعالیت بدنی با کاهش 35 درصدی خطر ابتلا به T2D در جمعیت عمومی همراه بود و پیادهروی منظم با کاهش 15 درصدی خطر ابتلا به T2D همراه بود.
با این حال، هیچ مطالعهای ارتباط بین سرعتهای مختلف راه رفتن و خطر ابتلا به T2D را بررسی نکرده است. تیمی از مرکز تحقیقات دانشگاه علوم پزشکی سمنان در ایران، بررسی سیستماتیک ارتباط بین سرعت راه رفتن و خطر ابتلا به T2D در بزرگسالان را انجام دادند. این بررسی در مجله British Journal of Sports Medicine منتشر شده است.
10 مطالعات کوهورت
این بررسی سیستماتیک از انتشارات (1999-2022)، موجود در منابع داده معمولی (PubMed، Scopus، CENTRAL، و Web of Science استفاده کرد. متاآنالیز با اثرات تصادفی برای محاسبه ریسک نسبی (RR) و اختلاف ریسک (RD) بر اساس سرعتهای مختلف راه رفتن استفاده شد. محققان اعتبار تفاوتهای زیر گروهی و قطعیت شواهد را با استفاده از ابزار ارزیابی اعتبار تحلیلهای اصلاح اثر (ICEMAN) و ابزارهای ارزیابی، توسعه و ارزیابی توصیهها (GRADE) ارزیابی کردند.
از 508121 شرکت کننده بالقوه، 18410 بزرگسال از 10 مطالعه کوهورت آیندهنگر انجام شده در ایالات متحده، ژاپن و بریتانیا واجد شرایط تشخیص داده شدند. نسبت زنان بسته به گروه بین 52 تا 73 درصد بود. طول مدت پیگیری از 3 تا 11.1 سال (میانگین، 8 سال) متغیر بود.
پنج مطالعه کوهورت سرعت راه رفتن را با استفاده از تست کرونومتر اندازهگیری کردند، در حالی که پنج مطالعه دیگر از پرسشنامههای خودارزیابی شده استفاده کردند. برای تعریف موارد T2D، هفت مطالعه از روشهای عینی مانند اندازهگیری گلوکز خون یا ارتباط با سوابق پزشکی استفاده کردند و در سه گروه از پرسشنامههای خودارزیابی استفاده شد (اینها با سوابق بیمار بررسی شدند). همه مطالعات سن، جنس و مصرف تنباکو را در تجزیه و تحلیلهای چند متغیره کنترل کردند و برخی فقط مصرف الکل، فشار خون، حجم کل فعالیت بدنی، شاخص توده بدنی، زمان صرف شده برای پیادهروی یا شمارش روزانه قدمها و سابقه خانوادگی دیابت را کنترل کردند.
سرعت مناسب
پژوهشگران ابتدا سرعت پیادهروی را به چهار سطح از پیش تعیین شده دستهبندی کردند: آسان یا غیرمعمول (< 2 مایل در ساعت یا 3.2 کیلومتر در ساعت)، متوسط یا معمولی (2-3 مایل در ساعت یا 3.2-4.8 کیلومتر در ساعت)، نسبتاً تند (3-4 مایل در ساعت یا 4.8-6.4 کیلومتر در ساعت) و بسیار تند یا تند/گام (> 4 مایل در ساعت یا > 6.4 کیلومتر در ساعت).
چهار مطالعه کوهورت با 6520 مورد T2D در میان 160321 شرکتکننده اطلاعاتی را در مورد راه رفتن متوسط یا عادی گزارش کردند. شرکتکنندگانی که راه رفتن متوسط یا معمولی داشتند، 15 درصد کمتر در معرض خطر ابتلا به T2D نسبت به افراد با راه رفتن آسان یا معمولی بودند (RR = 0.85 [95% فاصله اطمینان (CI، 0.70-1.00]؛ RD = 0.86 [1.72-0]). ده مطالعه کوهورت با 18410 مورد در میان 508121 شرکتکننده اطلاعاتی را در مورد راه رفتن نسبتاً سریع گزارش کردند. افرادی که راه رفتن نسبتاً تند داشتند 24 درصد کمتر در معرض خطر ابتلا به T2D بودند نسبت به کسانی که راه رفتن آسان یا معمولی داشتند (RR = 0.76 [0.65-0.87]؛ I2 = 90٪؛ RD = 1.38 [2.01-0.75]).
هیچ تفاوت قابلتوجه یا معتبری در زیرگروه با تعدیل کل فعالیت بدنی یا زمان صرف شده برای پیادهروی در روز وجود نداشت. تجزیه و تحلیل دوز پاسخ نشان داد که خطر ابتلا به T2D در سرعت راه رفتن 4 کیلومتر در ساعت و بالاتر به طور قابل توجهی کاهش مییابد.
محدودیتهای مطالعه
این متاآنالیز دارای نقاط قوتی است که ممکن است تعمیمپذیری نتایج آن را افزایش دهد. محققان با بهرهگیری از مطالعات کوهورت توانستند تا دو فاکتور تاثیرگذار توالی زمانی مواجهه و پیامد را در نظر بگیرند. مطالعات کوهورت در مقایسه با مطالعات مورد-شاهدی گذشتهنگر، کمتر تحت تاثیر دو متغیر انتخاب و یادآوری قرار میگیرد و باعث افزایش تاثیر مستقیم علت مورد بحث در مطالعه میشود. همچنین محققان با بهرهگیری از ابزار ICEMAN که به تازگی توسعه یافته است، توانستند تا تفاوتهای زیرگروهها را اعتبارسنجی کرده و متغیرهای نسبی و مطلق دو گروه را محاسبه کنند. محققان قطعیت شواهد مطالعه را با استفاده از سیستم ارزیابی GRADE بررسی کردند.
در این مطالعه برخی از نواقص و کاستیها را نیز باید در نظر گرفت. اکثر مطالعاتی که در بررسی حاضر ارائه شدند بهعنوان خطر جدی برای سوگیری مطالعاتی رتبهبندی شدهاند که مهمترین سوگیریها ناشی از تنظیم ناکافی عوامل مخدوشکننده بالقوه و روشهای مورد استفاده برای ارزیابی سرعت راه رفتن و تشخیص T2D است.
بهعلاوه، یافتهها میتواند مشمول سوگیری علیت معکوس باشد، زیرا شرکتکنندگان با سرعت راه رفتن سریعتر به احتمال زیاد فعالیت بدنی بیشتری انجام میدهند و آمادگی قلبی تنفسی بهتر، توده عضلانی بیشتر و وضعیت سلامتی بهتری دارند. با این حال، تجزیه و تحلیلهای زیرگروهی راه رفتن نسبتاً سریع و تند/سریع نشان داد که هیچ تفاوت زیرگروهی قابلتوجهی از نظر مدت زمان پیگیری وجود ندارد و ارتباط معکوس معنیدار در زیر گروه مطالعات کوهورت با مدت پیگیری بیش از 10 سال ثابت باقی مانده است.
پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که تحلیلهای حال حاضر از مطالعات کوهورت نشان میدهد که راه رفتن نسبتاً تند و سریع، مستقل از کل حجم فعالیت بدنی یا زمان صرف شده برای پیادهروی در روز، ممکن است با کاهش خطر ابتلا به T2D در بزرگسالان مرتبط باشد. اگرچه استراتژیهای فعلی برای افزایش کل مدت زمان پیادهروی مفید هستند، افزایش سرعت راه رفتن نیز تاثیر به-سزایی در بهرهمندی از مزایای پیادهروی در سلامت خواهد داشت.
