به گزارش مدیاتی:اولین آیپاد اپل فقط یک پخشکننده موسیقی نبود، بلکه نمادی از آغاز یک تحول دیجیتال بهشمار میرفت. پشت طراحی ساده و انقلابی آن، فناوری ذخیرهسازی جالبی قرار داشت که در زمان خود بسیار پیشرفته محسوب میشد و نقش مهمی در محبوبیت سریع این محصول ایفا کرد.
هزار آهنگ در جیب شما؛ راز حافظه جادویی اولین آیپاد اپل چه بود
در اوایل دهه ۲۰۰۰، دنیای موسیقی در حال تغییر بود. پخشکنندههای MP3 کمکم جای سیدیپلیرهای بزرگ را میگرفتند، اما یک مشکل بزرگ وجود داشت: کمبود فضا. اکثر پلیرهای آن زمان فقط ۱ گیگابایت حافظه داشتند که برای آرشیو موسیقی یک کاربر حرفهای اصلاً کافی نبود. اما اپل با معرفی اولین آیپاد (iPod)، این محدودیت را به شکلی هوشمندانه شکست.
آیا میدانید اپل چطور توانست هزاران آهنگ را در دستگاهی به اندازه یک کارت بازی جا دهد؟ با ما همراه باشید تا به دنیای حافظههای نوستالژیک سفر کنیم.
چرا اپل از حافظه فلش استفاده نکرد
امروزه همه ما به حافظههای SSD و فلش عادت کردهایم، اما در سال ۲۰۰۲ وضعیت کاملاً متفاوت بود. در آن زمان، حافظه فلش بسیار گرانقیمت و کمظرفیت بود. جالب است بدانید برای خرید یک فلش مموری ساده ۶۴ مگابایتی (نه گیگابایت!) باید کلی هزینه میکردید.
هدف استیو جابز بزرگ بود: “تمام مجموعه آهنگهای کاربر باید در جیبش جا شود.” تحقق این رویای «هزار آهنگ در جیب» با تکنولوژی فلش آن زمان غیرممکن بود. بنابراین اپل به دنبال یک راه جایگزین گشت.
توشیبا؛ قهرمان گمنام داستان اپل
در حالی که اپل به دنبال راه حل بود، مهندسان شرکت توشیبا در ژاپن یک معجزه مهندسی خلق کرده بودند: یک هارد دیسک مینیاتوری ۱.۸ اینچی. توشیبا خودش هم دقیقاً نمیدانست با این اختراع چه کند، اما اپل بلافاصله فهمید که این همان قطعه گمشده پازل است.
اپل تمام موجودی این درایوهای کوچک را پیشخرید کرد. این حرکت دو سود بزرگ برای آنها داشت:
تولید انبوه آیپاد تضمین شد.
هیچ رقیبی تا مدتها نتوانست به این تکنولوژی دسترسی پیدا کند و با اپل رقابت کند.
شاهکار مهندسی؛ چرخاندن دیسک در جیب شما
هارد دیسکها قطعات مکانیکی بسیار حساسی هستند که با چرخش سریع کار میکنند. قرار دادن چنین قطعهای در دستگاهی که قرار است در جیب باشد و هنگام دویدن تکان بخورد، یک ریسک بزرگ بود. مهندسان اپل برای جلوگیری از خرابی و پرش موسیقی، دو راهکار نبوغآمیز به کار بردند:
ضربه گیرهای فیزیکی: استفاده از پایههای کوچک برای مهار لرزش درایو.
کشینگ (Caching) هوشمند: آیپاد آهنگها را ابتدا در حافظه رم (RAM) ذخیره میکرد تا هارد دیسک مجبور نباشد مدام بچرخد. این کار هم مانع آسیب دیدن هارد میشد و هم مصرف باتری را به شدت کاهش میداد.
طراحی آیپاد؛ تابعی از حافظه داخلی
شاید برایتان جالب باشد که بدانید ظاهر، ضخامت و حتی چرخ کلیک (Click Wheel) معروف آیپاد، همگی به خاطر آن هارد دیسک ۱.۸ اینچی طراحی شدند. چرخ کلیک ابداع شد چون جابهجا شدن بین هزاران آهنگ با دکمههای معمولی عملاً غیرممکن بود! آیپاد در واقع یک هارد دیسک بسیار زیبا بود که یک جک هدفون به آن وصل شده بود.
پایان یک دوران و میراث هارد دیسکها
با گذشت زمان و طبق قانون مور، قیمت حافظههای فلش کاهش و ظرفیتشان افزایش یافت. در نهایت، حافظههای حالت جامد (SSD) جای دیسکهای چرخشی را گرفتند. آخرین نسلهای آیپاد به ظرفیتهای خیرهکننده ۲۵۶ گیگابایت رسیدند و در نهایت، گوشیهای هوشمند جای این پخشکنندههای مستقل را گرفتند.
با این حال، تکنولوژی هارد دیسکها هنوز نمرده است. امروزه همچنان برای ذخیرهسازیهای عظیم در سرورها از نوادگان همان هارد دیسکهای مینیاتوری استفاده میشود. آیپاد نه تنها صنعت موسیقی، بلکه مسیر پیشرفت درایوهای ذخیرهسازی را هم برای همیشه تغییر داد.
